Bedriegers en vervalsers zijn van alle tijden.
Ook de medewerkers van de Kerk hebben zich hier schuldig aan gemaakt door valse oorkonden uit te geven om in het bezit van land, goederen of rechten te komen.
De studie van Albert Delahaye heeft dat wel duidelijk gemaakt.
Een van de grootste vervalsers is de abdij van Echternach geweest, waar de abten Theofried en Theodorich zich op grote schaal schuldig hebben gemaakt aan omvangrijke al of niet bewuste vervalsingen. Soms wisten ze ook niet beter.
Maar hele generaties historici hebben die fouten niet doorzien. Vandaar dat we nog steeds opgescheept zitten met diverse tradities die grote fabels zijn, zoals de hele cultus rondom St.Willibrord in Echternach en Utrecht. Door de vele vervalsingen kwam de abdij van Echternach en daarmee de Kerk van Rome in het bezit van omvangrijke bezittingen en werd puissant rijk.
Ook Abraham van Bremen heeft daar een flinke mythe aan toegevoegd over St.Ansgarius in Bremen. Zie daar!.
Maar ook tegenwoordige historici blijven nog steeds mythen verkopen als ware geschiedenis. Zie bij de mythe van Utrecht.
Historici van naam, waarvan toch een zekere kennis verwacht mag worden, zagen deze vervalsingen niet en blijven zodoende vasthouden aan oude opvattingen, waarvan reeds lang is aangetoond dat de toepassing ervan op Nederland onjuist is.
Komt dat voort uit gebrek aan wetenschappelijk inzicht, uit prestigeverlies of reputatieschade, of gewoon uit onkunde? De opleidingen aan de Universiteiten kan ook hier iets verweten worden. Men heeft er dan wel geschiedenis gestudeerd, maar niet bestudeerd. De opleidingen kan verweten worden dat er geen aandacht is besteed aan 'hoe de geschiedschrijving tot stand kwam'. Blijkbaar heeft men de twijfel en discussies die er in de 16e en 17e eeuw al waren nooit terdege onderzocht. Veel wat toen geschreven werd is nadien onze 'algemeen aanvaarde geschiedenis' geworden.
Je bent als historicus blijkbaar pas geslaagd als je vooral bevestigt wat voordien geschreven werd. Wijk je af van die geplaveide paden, dan kun je je promotie wel vergeten. De oplossing van de historisch-geografische problemen moest dan ook komen van iemand die geen geschiedenis had gestudeerd, dus niet bevooroordeeld was, maar van een archivaris die uitgaat van wat de bronnen vermelden. Doet men dit niet, dan vervalt men al snel in grote historische blunders en geografische onmogelijkheden.
Op deze bladzijde verzamelen we een aantal van die "Historische Blunders" (uiteraard met verwijzing naar de bron) en tonen aan dat ook de denkbeelden die men in Nederland voor het eerste Millennium hanteert, gebaseerd zijn op Historische Blunders. Het waren fabeld, mythen en legenden die de bron vormden en later in ordinaire leugens en bedrog vervielem, vooral om een zekere reputatieschade te voorkomen. De wetenschappelijke wanprestaties van historici die de valkuilen niet zagen, deed de rest.
Veel van die blunders zijn terug te voeren op financieel gewin, op behoud of verhogen van prestige of gewoon op wetenschappelijk bedrog.
Veel van die blunders uit het verleden worden nog steeds gehanteerd als wetenschap.
We kennen in Nederland uiteraard de gebeurtenissen rondom prof.Stapel en dr.Jansen-Steur, waarvan nu onomstotelijk vaststaat dat het hier eveneens om blunders tot op het hoogste niveau gaat. Erger is dat deze blunders aanvankelijk door 'vakgenoten' voor waar werden aangenomen en later met stilzwijgen werden toegedekt.
Hetzelfde zien we in de historische wereld waar de 'vakgenoten' elkaar niet (durven) afvallen en blunders blijven verzwijgen of toedekken. Lees daarover meer bij 'Cognitieve dissonantie!'. De blunders in "Het Bronnenboek van Nijmegen" (zie aldaar) mag hier als een sprekend voorbeeld dienen.
Weet de Universiteit niet dat het Burgerlijk Wetboek bij wanprestatie ontslag op staande voet toestaat? Maar neen, professor Leupen en zijn co-auteurs bleven mooi op hun leerstoel zitten. Waar zien we dat meer in de wetenschappelijk, de juridische en medische wereld, dat grove fouten niet aan de kaak worden gesteld, maar worden vergoeilijkt door het 'old-boys-netwerk"? Behalve gerechtelijke dwalingen bestaan er dus ook historische dwalingen ofwel sjoemel-geschiedenis.
Ook de blunders in de archeologie van Romeins Nijmegen (zie bij Nep in Nijmegen) en bij de opgravingen in Wijk bij Duurstede zijn sprekende voorbeelden van historische blunders.
Er zijn nog steeds historici die veel Historische Blunders niet doorzien en voor waar aannemen. Op grond waarvan blijft het gissen, maar reputatieschade en gezichtsverlies zijn hier zeker debet aan.
Zo zal het ook moeten gaan met heel veel historische publicaties, zeker die slechts bestaan uit op 'het rondpompen van verouderde kennis' zoals Jona Lendering dat eens noemde.
Er bestaan verschillen op vatting die niet ernstig of grootschalige gevolgen hebben en die wel wezenlijke gevolgen hebben. We geven enkele voorbeelden, die met vele andere aan te vullen zijn.
Naast kleinere of grotere onjuistheden, bestaan er ook historische blunders. Daarover zijn meerdere boeken volgeschreven.
De geschreven traditionele geschiedenis bevat de nodige blunders en onjuistheden die zich moeilijk laten corrigeren. Vaak is hier ook sprake van reputatieschade van de betrokken historici. Veel blunders en onjuistheden komen voort uit onwetendheid van de schrijvers, andere zijn bewuste vervalsingen en geven niet weer wat er GESCHIED(en)IS.
Blunders en onjuistheden bevinden zich op alle niveaus van de geschreven geschiedenis, soms klein en schijnbaar onbeduidend, vaak groot en onbegrijpelijk. Hieronder geven we een aantal voorbeelden van dergelijke blunders en onjuistheden zodat de lezer steeds alert blijft op de 'manipulatie van de geschiedenis'.
Goedgelovige Middeleeuwers kon je misschien van alles wijsmaken. Tegenwoordig zouden we toch beter moeten weten. Heiligen die al of niet werkelijk bestaan hebben zijn met een vrome volksdevotie vanuit het buitenland geïmporteerd en werden in de eeuwen daarna als lokale heiligen beschouwd. Tegenwoordig neemt men deze goedgelovige volksdevotie nog steeds aan als ware geschiedenis, ondanks de nuchterheid van de tegenwoordige onderzoekers. Daarnaast blijft men elkaar fouten en onjuistheden toedekken met als belangrijkste reden niet zelf ter sprake te komen. Men weet echt wel dat Delahaye gelijk heeft. Hier is sprake van een grote maten van 'Cognitieve dissonantie!'. De historici weten wel hoe het zit, maar gaan dat nooit erkennen, aangezien daarmee hun eigen onkunde wordt geëtaleerd.
Het tij is een beetje aan het keren, maar nog steeds is het onder neo-historici gebruikelijk om legendes zwaarder te laten wegen dan de feiten. Geloof is ook niet te bestrijden met nuchtere feiten, dat heeft ook Gallilei ervaren. Ook de oudere generaties historici hadden last van het in stand houden van de oude legendes en mythen in plaats van de ware kijk op de geschiedenis aan de hand van feiten.
Het is nog steeds zo wat Jona Lendering eens stelde: "misverstanden komen voort uit het rondpompen van verouderde kennis. Driekwart van deze fouten komt voor in publicaties van mensen met een doctorstitel".
Zelfs historici van naam doorzagen de list en het bedrog achter deze heiligendevotie niet. Ze geloven nog steeds in sprookjes en fabels en blijven St.Willibrord zien als bisschop van Utrecht en geloven dat St.Bonifatius in Dokkum werd vermoord. Terwijl de archeologie onweerlegbaar heeft aangetoond dat Utrecht en Dokkum niet eens bestonden in de tijd van Willibrord en Bonifatius. Historische wetenschap moet langer een kwestie zijn van geloven, maar van feiten. En die spreken andere taal.
Zie verder bij:
Gelooft U nog steeds dat allerlei wonderen die door de vele heiligen zijn verricht, werkelijkheid zijn geweest?
Veel historici blijkbaar wel. Zij houden nog steeds vast aan in de Middeleeuwen ontstane mythen en fabels, alsof dat ware geschiedenis was.
De meest intigrerende vraag blijft: "Waarom accepteren historici de feiten niet die hun opvattingen tegenspreken en blijven ze vasthouden aan de fabels en mythen uit de tijd toen de historische geografie nog uitgevonden moest worden?"
Als voorbeeld mag de opvattingen van Charlotte Broer en Martin de Bruijn (zie daar) dienen. Zij hebben beiden een sterk geloof in de aanwezigheid van St.Willibrord in Nederland, maar hebben daar geen enkel bewijs voor dan slechts de herhaling van bestaande mythen.
Ook de Mythe-vorming rondom Willem van Oranje kan als voorbeeld van geschiedvervalsing dienen.
In de historische geografie zijn de nodige blunders te vinden, waarbij men zich in vertwijfeling kan afvragen "Hebben historici geen atlas?".
De geografische kennis van historici is erg verontrustend en roept de nodige vragen op. Zo menen de Nederlandse (en Duitse) historici (kort samengevat) dat:
Historisch Nieuwsblad.
Ook in de recente geschiedschrijving vinden regelmatig grote en kleinere fouten of onjuistheden plaats of probeert men bestaande mythen te weerleggen. Zelfs in een gerenomeerd blad als het Historisch Nieuwsblad vind je ze. Er gaat geen uitgave voorbij of er komen in de brievenrubriek op- en aanmerkingen op gepubliceerde artikelen die doorgaans toch geschreven zijn door ter zake deskundigen. Ook zij maken fouten en creëren mythen waarvan er een aantal ook als blunders gekwalificeerd kan worden. En deze fouten blijven vervolgens rondzingen en komen keer op keer weer aan de orde in daarop volgende publicaties.
In dit antwoord van het Historisch Nieuwsblad zitten liefst 2 fouten: 1. In 1813 werd de Verenigde Nederlanden (dat is inclusief België en Luxemburg) dan wel een monarchie met Willem I als soevereine vorst, maar pas in 1815 wordt het een Koninkrijk. 2. In 1813 draagt dit gebied niet de naam Nederland. Daarvan is pas sprake na 1839 als België na de afscheiding in 1830 als zelfstandig land erkend wordt. Feitelijk is van het bedoelde Nederland pas sprake in 1890 als Luxemburg ook afgescheiden wordt van Nederland.
Op vergelijkbare onzorgvuldige wijze is in het verleden veel van de 'vaderlandse' geschiedenis tot stand gekomen.
Ook in andere media kom je mythen en correcties tegen.
Eindelijk is duidelijk wie het Wilhelmus, het Nederlandse Volkslied heeft geschreven. Volgens Nederlandse en Vlaamse onderzoekers was het de 16de-eeuwse dichter Petrus Datheen. De wetenschappers lieten nieuwe computertechnieken los op het Wilhelmus, dat werd vergeleken met werk van verschillende auteurs. De schrijfstijl van Datheen komt overeen met die van ons Nederlands volkslied. (bron: AD/AC 11-5-2016).
Petrus Datheen, ook wel Pieter Datheen, Pieter Dathen of Petrus Dathenus (Kassel Frans-Vlaanderen ca 1531 - Elbing in West-Pruisen, 17 maart 1588) was een psalmberijmer die een belangrijke rol speelde bij de calvinistische Reformatie in de Zuidelijke Nederlanden. Hij werd, na omzwervingen in ballingschap, een van de leidende theologen van de officiële hervormde kerk in de Noordelijke Nederlanden, waarin hij de orthodoxe partij koos. Van 1566 tot 1773 vormde de psalmberijming van Datheen de belangrijkste liedbundel van de Nederduits Gereformeerde Kerk, later genoemd de Nederlandse Hervormde Kerk. Hij was een van de belangrijkste raadsmannen van Willem van Oranje.
Ook hier zien we dat een oh zo Hollands lijkend Volkslied net als veel andere 'Nederlandse geschiedenis' uit het zuiden komt en wel ook alweer uit Frans-Vlaanderen.
Van de melodie is al langer bekend dat het afkomstig was van het Franse spotlied Autre chanson de la ville de Chartres assiégée par le prince de Condé, dat werd gezongen tijdens het beleg van de stad Chartres door de Hugenoten in 1568.
Bovendien schetst het Wilhelmus een onjuist beeld van de Nederlandse geschiedenis. Willem van Oranje is geboren in het Duitse Nassau en hij is lutheraans opgevoed. Hij kwam onder bescherming van de Spaanse koning Karel V en werd vervolgens door deze koning benoemd tot stadhouder van de Nederlandse gewesten onder Spaans beheer. Daartoe bekeerde Willem zich tot het katholicisme, ofwel hij heulde met de vijand. Hij noemde zelfs zijn eerste zoon Filips Willem naar de opvolger van Karel V, zijn zoon Filips II. Bij het uitbreken van de Tachtigjarige Oorlog (1568) koos Willem uit lijfsbehoud de zijde van de Nederlandse calvinistische edelen. Hij bleek niets minder dan een schurk en verrader en een van de agitatoren in de Tachtigjarige Oorlog. Willem liet stilzwijgend toe dat duizenden katholieke priesters en gelovigen werden vermoord, vergelijkbaar wat heden onder de vlag van IS in Syrië gebeurd. Zijn bijnaam 'de Zwijger' is hierop volledig van toepassing. Willem van Oranje heeft dus niet altijd de koning van Spanje geëerd, laat staan gestreden voor volk en vaderland.
Filips II verklaarde Willem van Oranje op 15 maart 1580 vogelvrij. In 1584 werd hij vermoord door de katholieke Franse patriot Balthasar Gérard, die in Frankrijk als held werd geëerd. Hij beschouwde Willem van Oranje als een verrader van de katholieken (o.a van de Hugenoten in Frankrijk) en de koning van Spanje, Filips II. In zijn geboortedorp Vuillafans is zijn geboortehuis in de naar hem vernoemde Rue de Gerard nog steeds een toeristische trekpleister.
En meen nu niet dat historici bovenstaande fouten en blunders nooit maakten. Te vaak kennen ze de volledie klassieke teksten niet eens, maar halen er slechts de details uit die in hun straatje van pas komen. Een klassiek voorbeeld daarvan is Luit van der Tuuk die de Noormannen in Nederland en Wijk bij Duurstede laat plunderen (zie daar) op grond van Franse teksten, terwijl de archeologie niets van plunderingen of een verblijf van Noormannen in Nederland aantoont!