De historische geografie van de lage landen.

Sint Willibrord: de noordelijke en de zuidelijke traditie.

Beeld van St.Willibrord met in zijn rechterhand de Domtoren van Utrecht.
De domkerk en toren zijn gebouwd in de 13e eeuw en toegewijd aan St.Maarten en opvallend, niet aan St.Willibrord. Zes eeuwen na St.Willibrord bestond er nog geen sterke devotie tot de heilige Willibrord, een devotie die in Frans-Vlaanderen eerder bestond en wel aantoonbaar sinds de 11e eeuw.

Zie de noordelijke en zuidelijke traditie!
Volgens de klassieke teksten kwam St.Willibrord aan te Gravelines en reisde vervolgens over het Almere door naar Dorestad, om tenslotte in zijn bisschopsstad Trajectum aan te komen.
Ziet U het al voor U?
In de Nederlandse traditie landt St.Willibrord in Katwijk en gaat via de Zuiderzee naar Wijk bij Duurstede om van daaruit door te reizen naar Utrecht.

En over deze absurditeit zijn in Nederland NOOIT vragen gesteld!?!

Maar in Frans-Vlaanderen past deze tekst exact en is ook de volgorde van de plaatsen juist. Gravelines - het Almere - Dorestad (Audruiq) - Trajectum (Tournehem). Zie het kaartje hieronder.

De redactie van het Historisch Nieuwsblad heeft eens een onderzoek gepubliceerd naar het historisch besef van enkele Kamerleden. Men had er beter aan gedaan zelf het eigen huiswerk wat beter te maken, voordat ze de kennis over wat weetjes uit een oud geschiedenisboekje als 'wetenschappelijk' onderzoek naar buiten hadden gebracht. Dan had men geweten dat Willibrordus helemaal niet de eerste bisschop van Utrecht is geweest, maar bisschop is geweest in Trajectum (het huidige Tournehem), dat in Frans Vlaanderen ligt.

De St.Willibrordus-mythe in Utrecht.

de landingsplaats van Willibrord (S.Wilbrordi) in het Flevum of Almere, is gelegen in de omgeving van Grevelingen (Gravelines) zoals de bekende "Morinenkaart" hiernaast aangeeft. Tegenover Engeland aan het "Mare Brittannicum", "waar je de overkant kunt zien" zoals in enkele teksten LETTERLIJK staat. Wie het nog heeft over Katwijk als landingsplaats, denkt waarschijnlijk ook nog dat de aarde plat is. De Franse en Duitse historici en ook Echternach houden Gravelines voor de landingsplaats van St.Willibrord. Slechts de Nederlandse historici houden het op Katwijk. En waarom zou St.Willibrord en later Bonifatius dan niet via de Lek ons land binnengekomen zijn? Het is een aanwijzing te meer dat de Lek nog niet bestond in die tijd. Zie verder bij de rivier de Lek.

Tegenspraak in de traditionele opvattingen.
Volgens de Nederlandse traditionele opvattingen was in 690 Wijk bij Duurstede (Dorestad) en Utrecht (Trajectum) nog in handen van de Friese koning Radboud. St.Willibrord kon er dan ook niet naar toe en week uit naar Rome. Dit is in tegenspraak met de geschreven bronnen die duidelijk vermelden dat St.Willibrord naar Trajectum ging en meteen in zijn missiegebied was. Volgens de Nederlandse historici zou hij er pas na 695 een kerk bouwen, volgens anderen gebeurde dat pas na 719 toen de Friezen definitief verslagen waren. Toch bezat Pepijn II in 678 al een kerk in Trajectum. Hoe dat kan, wordt nooit uitgelegd. "Pas na de slag bij Dorestad in 696 beheerst Pepijn Utrecht en gaat weldra de Frankische munt in Dorestad weer draaien." (Bron: D.P.Blok).
Volgens de website van de Gemeente Utrecht werd pas in 777 het bisdom Utrecht gesticht dat een groot deel van het huidige Nederland beslaat. (Bron: Cultuurhistorie en Monumenten). Een volgende tegenspraak met zowel de traditionele opvattingen als de geschreven bronnen.
(Klik hier voor het betreffende detail) Let op de plaats Turnhem, dat de bisschopsstad van St.Willibrord en zijn voorgangers en opvolgers was.
Willibrord arriveerde op het vasteland in de Monden van de Renus (dit is de Schelde). De juiste plaats hiervan is de omgeving van Calais en Gravelines, vanwaar hij terstond zijn missie-gebied Frisia en zijn toekomstige zetelstad Traiectum (Tournehem) bereikte. Frisia was het gebied dat geografisch (op grond van parallelle bronnen) in Frans en Belgisch Vlaanderen gezocht moet worden. De Monden van de Renus (Schelde) worden door een overvloed van teksten vanaf de Romeinse periode tot ver over de 10e eeuw aangeduid ten noorden van Boulogne. Het was Nederland niet. Vele details uit de oorkonden van Traiectum en uit de levens der heiligen zijn in Noord-Frankrijk aanwijsbaar. In een tekst door de heilige zelf geschreven zegt hij dat zijn missiegebied in Francia lag. Duidelijker kan het niet. Het meest afdoende bewijs voor de juistheid van deze reconstructie wordt gevormd door de honderden plaatsnamen, in de bronnen voorkomend, die nooit in Nederland hebben bestaan en er ook nooit zijn aangewezen; en die alle in diezelfde hoek van Frans-Vlaanderen liggen.

De Plaatsnamen uit de oorkonden van Aefternacum.
St. Willibrord was apostel en aartsbisschop van de "Friezen" (niet in Friesland, maar in het oude Frisia: dat Frans en Belgisch Vlaanderen was). Zijn abdij stond vlak bij zijn bisschopszetel. Alle plaatsen uit de oorkonden van de abdij Eperlecques lagen in zijn bisdom; dat bisdom lag in Frisia. Het ligt voor de hand dat de 214 goederen in de oorkonden van één klooster in één en dezelfde streek liggen, zodat de 214 plaatsnamen van de dokumentatie van dat bisdom derhalve ook in Frisia lagen. De plaatsen zijn niet in Luxemburg te vinden, nog minder in Friesland of elders in Nederland. Het hele complex ligt in Frans Vlaanderen, waar alle plaatsen teruggevonden zijn, zodat eens en voorgoed een einde is gemaakt aan de onzin over bezittingen van Willibrord in half westelijk Europa.
Wie gewoon nuchter nadenkt en zich niet laat misleiden door de mythen, beseft nu ook, dat weer 214 gevallen worden toegevoegd aan de reeds lange lijst van bewijzen dat St. Willibrord nooit in Utrecht heeft geresideerd.

De bronnen van het bisdom Utrecht tenslotte tonen aan, dat dit een volledig nieuwe instelling uit de 10e eeuw is, aan welke pas eeuwen later -zeer geleidelijk en langzaam- de idee werd opgedrongen van de zetel geweest te zijn van Willibrord; zó langzaam dat Utrecht hieruit pas in de 14e eeuw de eerste voor de hand liggende consequenties begon te trekken. Pas in 1940, dus 12 eeuwen na zijn dood, werd St.Willibrord tot kerkpatroon van de Nederlandse kerkprovincie uitgeroepen. Dit naar aanleiding van een kritische publicatie van Dr.P.C.Boeren die stelde dat St.Willibrord eerder de apostel van Brabant, dan van Friesland genoemd moest worden. Dat kerkpatronaat had men dus niet in 1853 bij het herstel van de kerkelijke hiërarchie uitgeroepen, toen eindelijk ook in Utrecht een aartsbisschop zetelde. Dat men dat toen naliet bewijst eens te meer dat in Nederland nooit een sterke St.Willibrord traditie heeft bestaan, terwijl juist die traditie door "historici" te pas en te onpas als argument wordt gebruikt.
In Dokkum is ook nimmer een bisschop vermoord en al zeker niet de opvolger van Willibrord, Bonifatius. In die tijd bestond Dokkum niet eens blijkt uit recent onderzoek. Hij is in 754 vermoord in de buurt van (in pagus) Dockynchirica, het tegenwoordige Duinkerke in Noord-Frankrijk.
De verering van Willibrord als bisschop der Friezen is pas in de 14e eeuw op gang gekomen onder invloed van de abdijen van Echternach en Egmond, die op grond van verkeerde (al of niet bewust) interpretaties van oude teksten op een makkelijke manier land, en dus de opbrengst ervan, zich gingen en konden toeëigenen.
Over de geschiedenis van de lage landen tussen 200 en 1100 zijn meerdere onderzoeken gepubliceerd die allen hetzelfde beeld geven: Nederland -zoals wij dat nu kennen- was een leeg en moerassig land dat bestond uit veen- en waddengebieden.

St.Willibrord devotie.
Er wordt nog wel eens gepoogd 'Willibrord in Utrecht' te redden door zijn verblijf aldaar slechts kort te houden. Zelfs vanuit de hoek van het Nederlandse episcopaat wordt gesteld dat zijn verblijf hier slechts kort duurde, omdat de Friezen niet bekeerd wilden worden, waarna St.Willibrord naar Echternach (1) uitweek (om daar te gaan zitten kniezen?).
Maar ook in korte tijd kan men verdrinken, immers het staat vast dat het gebied rondom Utrecht (en verder) in de tijd van St.Willibrord ver onder water stond. Bovendien is een kort verblijf van St.Willibrord en het niet kunnen bekeren van de Friezen in flagrante tegenspraak met wat de bronnen (waaronder die van St.Willibrord zelf, van St.Bonifatius en Beda) ons vertellen. Daarin is te lezen dat St.Willibrord tot in lengte van dagen vanuit zijn te Traiectum gevestigde zetel werkzaam was. Overigens zou de zienswijze van de bisschoppen, St.Willibrord de titel van 'apostel van Friesland' afhandig maken. Immers als hij geen Friezen heeft bekeerd, waarom zou hij dan deze titel mogen voeren.

Toch hoeft men zich in de Nederlandse Kerkprovincie geen zorg te maken omtrent een St.Willibrord devotie. Ondanks de onmogelijkheid van het bestaan van zijn bisschopszetel te Utrecht, een feit dat steeds meer aanvaard wordt, heeft St.Willibrord toch een invloed gehad op de Kerstening van "ons land". Een groot deel van onze verre voorouders is immers als immigranten afkomstig uit het eerste Friesland in noordwest Frankrijk. Vermoedelijk telt ons land óók katholieken van wie één of méér uit de talloze voorouders door hem werden bekeerd.

(1) De abdij van Echternach werd exact zegge en schrijve in 974 gesticht, dat is 235 jaar ná de dood van de heilige; het blijft onthutsend te moeten constateren dat men óók omtrent die 300 km-verre 'abdij van Willibrord' -het sinds lang meest twijfelachtige punt uit heel de Willibrordmythe- weigert van de meest elementaire gegevens zelfs maar kennis te nemen. Historici die ondanks aan de oude fabels en mythen blijven vasthouden geven hiermee slechts aan geen kennis van de geschiedenis te hebben. Hun opleiding zal hier debet aan zijn: immers over afwijkende opvattingen mag op de historische faculteiten niet gesproken worden.

De noordelijke traditie.
De corpus van St.Willibrord in Echternach is aantoonbaar vals en stamt uit de 12e of zelfs pas uit de 15e eeuw.

In de noordelijke traditie is vóór 1400 geen enkele feestdag, geen enkele Utrechtse oorkonde of Kerkelijk feest gedateerd naar het feest van St.Willibrord. Vóór de 14e eeuw heeft men in Utrecht het Kerkelijk feest van St.Willibrord niet gevierd.
Er zijn in Europa geen sporen van geloof of Christelijke cultuur die vanouds her naar Utrecht verwijzen. In Nederland bestaat geen enkele kunstwerk van vóór de 17e eeuw dat geïnspreerd is op het leven van St.Willibrord.
Utrecht heeft geen eigen documentatie gehad van vóór 936. De documentatie van daarvoor heeft betrekking op het oude bisdom van St.Willibrord te Tournehem. De eerste geschriften van Utrecht waren afkomstig van de abdij van Egmond, die gesticht is vanuit Gent. Daar kwam dan ook het eerste Cartularium vandaan, dat weer afkomstig was uit Noord-Frankrijk. In de Annalen van Egmond van vóór de 12e eeuw komt St.Willibrord als bisschop van Utrecht dan ook nergens voor. De abdij van Echternach zet Nederland in de 12e eeuw op een vals spoor.
Het bisdom Utrecht wordt omstreeks 940 n.Chr. nieuw gesticht en Balderik was de eerste bisschop van Utrecht!
De monniken van Egmond hebben de aanwezigheid van St.Willibrord als bisschop van Utrecht ook later niet toegevoegd aan hun annalen, hoewel de mythe toen al wel bestond. Blijkbaar was hun tekstkritisch inzicht groter dan van latere historici.
In de noordelijke traditie wordt vóór de 12e eeuw geen enkele volksdevotie rondom St.Willibrord vermeld. Het is zelfs nog erger: het woord Willibrord staat vóór de 12e eeuw in geen enkel Nederlands geschrift. De eerste Nederlandse schrijvers noemen hem nergens.
Er zijn in Nederland geen patronaten van kerken van St.Willibrord van vóór 1157. Dat oudste patronaat van St.Willibrord is de kerk in Klein-Zundert (onder Breda) en is een stichting vanuit Tongerlo, dus vanuit het zuiden en niet vanuit Utrecht. Pas daarna komen de stichtingen van kerken vanuit Echternach, dus weer niet vanuit Utrecht, op gang. De pastoor van deze kerk werd tot 1832 benoemd en aangesteld vanuit het bisdom Mechelen en later vanuit het bisdom Antwerpen, dus niet vanuit Utrecht. Zie ook de kerken in Noord-Brabant.
De kerken die St.Willibrord in Nederland geschonken kreeg, bestonden blijkbaar al voor zijn komst in ons land. Maar hij was toch de eerste prediker? Waar kwamen die kerken dan vandaan? Wie had die dan voor hem gesticht?
De goederen van St.Willibrord in Brabant werden vanaf de 12e eeuw allemaal (met valse en verkeerd begrepen akten) vanuit Echternach geclaimd, geen enkele vanuit het bisdom Utrecht, terwijl de goederen aan het bisdom Trajectum waren geschonken. Er bleek geen band te bestaan tussen deze goederen en het nieuwe bisdom Utrecht.
Van de vele goederen en kerken van St.Willibrord zijn er in de noordelijke traditie geen in of bij zijn bisdom Utrecht of bij Echternach, zijn abdij, gelocaliseerd. Ook Friesland, waar toch het zwaartepunt van zijn missiewerk gelegen zou hebben, blijft blanco. Dit is onaanvaardbaar voor een missiebisschop die met de opbrengsten uit deze goederen directe steun ontving voor zijn missiewerk en dagelijks onderhoud.
Pas in 1940, dus 12 eeuwen na zijn dood, werd St.Willibrord tot kerkpatroon van de Nederlandse kerkprovincie uitgeroepen. Dit naar aanleiding van een kritische publicatie van Dr.P.Boeren die stelde dat St.Willibrord eerder de apostel van Brabant, dan van Friesland genoemd moest worden. Dat kerkpatronaat heeft men niet in 1853 bij het herstel van de kerkelijke hiërarchie uitgeroepen, toen eindelijk ook in Utrecht een aartsbisschop zetelde. Dat bewijst des te meer dat in Nederland in de 19e eeuw geen enkele St.Willibrord traditie of devotie bestond.
Pas in 1942 werd in Utrecht een standbeeld onthuld van St.Willibrord, gezeten op een paard. Dat paard is in flagrante tegenspraak met de gelofte van armoede van de Benedictijnen (Willibrord was een Benedictijner monnik). Het paard werd opgevoerd om het zeer omvangrijke missiegebied van St.Willibrord van Helgoland tot in Luxemburg aannemelijk te kunnen maken. (Bonifatius die een even omvangrijk missiegebied had, werd en wordt nooit afgebeeld op een paard!).
In Echternach hield en houdt men heden nog steeds vast aan Gravelines (bij Calais) als landingsplaats van St.Willibrord. Hoe verhoudt zich dat tot de Nederlandse traditie van Katwijk?
In de traditionele opvattingen zou St.Willibrord in een oneindig groot missiegebied gewerkt hebben, dat zijn weerga niet gekend heeft. Dat is teveel eer voor deze eenvoudige predikers die in Noord-Frankrijk er een is uit een lange rij en in een beperkt gebied heeft gemissioneerd. Gezien de omvang van het goederenbezit van St.Willibrord, maakt de geschiedenis van hem de eerste vliegende apostel van west-Europa. Slechts de mythen heeft van St.Willibrord een reislustige missiebisschop gemaakt. Als Benedictijnen gold voor hem, naast de 3 hoofdregels (gehoorzaamheid, kuisheid en armoede), vooral de "Stabilitas loci" (standvastigheid op de eenmaal gekozen plaats) als belangrijkste regel. Die omvangrijke reizen die St.Willibrord dan gemaakt zou moeten hebben staan ook nergens beschreven. Slechts zijn reizen naar Rome zijn bekend, waar hij dan ook meerdere jaren over deed. De reizen van St.Willibrord zijn ontstaan in de fantasie van enkele (ondeskundige) historici, op grond van verkeerd gelocaliseerde plaatsen. Hoe en waar St.Willibrord op al zijn missiereizen rivieren overstak of de grote moerasgebieden ontweek is een onopgelost raadsel.
Steeds opnieuw steken allerlei uitvluchten de kop op om de mythe te redden. Tijdens een TV-uitzending op 6 november 1989 werd gepoogd "Willibrord in Utrecht" te redden door zijn verblijf aldaar slechts kort te houden. Blijkbaar kwam dat voort uit een opmerking van Monseigneur M.Muskens, die in een gesprek met het dagblad "De Telegraaf " (4 november 1989) onthulde dat "Willibrord de Friezen niet bekeerd heeft, omdat zij niet wilden (?!?), waarna hij naar Echternach uitweek!" (en daar zeker verder zat te kniezen om die vermaledijde Friezen).
Zo'n voortijdige aftocht van St.Willibrord is natuurlijk historisch gezien volkomen naast de waarheid. Zowel de getuigenissen van St.Bonifatius, Beda en... St.Willibrord zelf, verklaren dat hij tot in hoge leeftijd vanuit zijn te Traiectum gevestigde zetel werkzaam was. Bovendien zou het in strijd met de kloosterbelofte van de Benedictijnen geweest zijn, waarbij 'Stabilitas loci' als een der voornaamste regels gold! Een Benedictijn ging niet op de vlucht! Vergelijk dat b.v. met de moord op St.Bonifatius, die inderdaad heeft plaatsgehad, echter niet in Dokkum, maar in Duinkerke dat het oude Dockynchirica was.
Op deze manier maakt bisschop Muskens van St.Willibrord een lafaard en een slappeling en maakt hem de enige reden afhandig waarom hij tot patroon van de Nederlandse kerkprovincie werd verheven. Dit gebeurt nu wanneer ondeskundige zich met de geografische historie van Nederland gaan bemoeien: blunder op blunder.
"In Nederland zijn van Ameland to Zeeland Willibrordusputjes en -bronnen te vinden. Van veel plaatsen staat vast dat Willibrord er nooit geweest is. Illustratief is het verhaal van de Willibrordusput in Oss. De put dateert van 1925 en enige wetenschappelijke grond voor een bezoek van St.Willibrord aan dit stukje Brabant is nooit gegeven. Het voornaamste argument is gebaseerd op de verkeerde lezing van een tekst. 'In loco Deosne' werd gelezen als 'in loco de Osne', waarbij Osne dus Oss werd. Wat bewezen moest worden was hiermee bewezen en de nieuwe mythe was geboren." Bron: Jacobs. Niet van veel plaatsen staat dat vast, maar van alle Nederlandse plaatsen.

Frans Theuws promoveerde in 1988 (onderwerp: Archeologie in de periferie). Daarbij neemt hij de uitkomsten van het werk van historici zonder meer over. Zo gaat hij er kennelijk van uit dat (soms ver) voor het jaar 1000 de volgende kerken bestonden: Waalre 739, Ruimel 739, Bakel 721 en Reppel 855, Budel 947; of Marvilde 765 dat als Meerveldhoven inderdaad twijfelachtig is. Maar hij zegt ook: Excavations of churches in this area have not produced proof that any of them was older than about AD 950. Even stranger is the fact that we have not been able to identify Christian cemeteries from before c. AD 950. So there is something basiscally wrong with our archeological data on cult places and burial grounds. Van genoemde vroege kerken is van geen enkele nader archeologisch bewijs te vinden. (De pagus Taxandria opnieuw bekeken, in SEMafoor 3, 2015). Zie ook bij de kerken in Brabant.
Opmerking: blijkbaar trekken historici en archeologen geen consequenties uit eigen bevindingen. Men wil kost wat kost vasthouden aan de traditionele opvattingen ook al is geen enkel bewijs voor. Zelf nadenken is kennelijk niet gebruikelijk in de historische wetenschap.
Opvallend is overigens dat in Utrecht bij de 'lantaarnconsoles' St.Willibrord ontbreekt. Wel treft men in die consoles St.Maarten aan als bisschop van Tours, St.Servaas als bisschop van Maastricht, St.Eloy als bisschop van Noyon en St.Quintin. Ook bisschop Hendrik van Vianden en bisschop Koenraad, paus Adrianus VI en nog andere heiligen als Ste.Agnes, Ste.Catharina, Ste.Brigitta, St.Hieronymus, St.Antonius en St.Pieter ontbreken niet onder de heiligen van de lantaarnconsoles. Maar geen St.Willibrord wat wel heel opvallend genoemd mag worden. Zou men in Utrecht dan toch eindelijk tot 'de ware kijk op' de geschiedenis van de stad gekomen zijn?

De Noordelijke traditie heeft die van het zuiden overvleugeld. Nadat de historici St.Willibrord eenmaal in Utrecht hadden geplaatst, werd de noordelijke traditie sterker en overvleugelde de zuidelijke traditie als vanzelf in de Europese geschiedenis. We zien dat wel vaker bij emigraties. In Noord-Amerika en Canada bestaan sterke en orthodoxere tradities met betrekking tot het Protestantse geloof dat toch uit Europa werd meegenomen. Zaken die in Nederland allang zijn 'afgeschaft', ziet men daar nog steeds. Denk ook aan de emigratie van Protestantse orthodoxen uit Duitsland, de Amish. Ook bij hen ziet men het vasthouden aan de oude en orthodoxe opvattingen. Tussen andere culturen in het buitenland blijkt het geloof een sterk bindmiddel, tot aan het fanatieke toe. Ook emigranten uit Moslimlanden houden er in hun nieuwe vaderland vaak opvallend orthodoxe opvattingen op na, die er tot spanningen met de oorspronkelijke bevolking leiden. Opvattingen die in hun land van herkomst vaak allang zijn losgelaten. Men wil er een zekere identificatie mee vasthouden. De problemen die hieruit voortvloeien halen dagelijks het nieuws. Maar ook hier is er weinig nieuws onder de zon. Emigratie heeft sinds mensenheugenis geleid tot spanningen tussen de nieuwe bewoners en de oorspronkelijke bevolking. Men zag en ziet dat nog steeds op veel plaatsen wereldwijd, waar de import niet altijd meteen geaccepteerd wordt en terugvalt in de eigen groep en cultuur. Getto-vorming is niet altijd door overheidsbeleid ontstaan.

De zuidelijke traditie.

Ondanks dat de zuidelijke traditie minder sterk lijkt, zijn de feiten overtuigender dan die van de noordelijke traditie.

De eerste en oudste St.Willibrordkerken in Nederland (Klein-Zundert en Alphen) werden gesticht in de 12e eeuw vanuit het zuiden (door de abdij van Tongerlo) en niet vanuit Utrecht. Pas na 1832 werd de pastoor van deze kerken vanuit Utrecht benoemd. Voor die tijd vanuit het bisdom Mechelen en Antwerpen.
In Frankrijk en Vlaanderen werd vanouds het feest van St.Willibrord gevierd in de bisdommen Kamerijk, Terwaan en Metz. In het bisdom Arras is het nog steeds een voorgeschreven feest. Je vraagt je dan af hoe de bisschop van Utrecht en patroon van de Nederlandse Kerkprovincie in die bisdommen in Noord-Frankrijk terecht is gekomen en zelfs zo belangrijk werd gevonden om er een jaarlijkse feestdag aan te wijden.
In Frans en Belgisch Vlaanderen leeft St.Willibrord voort in relieken en kerkpatronaten, zoals in Gravelines (zie foto hiernaast) en in plaatsnamen, zoals Clemskerke. De vraag hoe "de apostel van Nederland" in Franse kerken terecht kwam, is dan ook zeer gerechtvaardigd. De Brabantse plaats St.Willebrord (gemeente Rucphen) draagt deze naam pas sinds de 19e eeuw.
In Frankrijk en Vlaanderen wordt het bestaan van een devotie aan de hand van akten bewezen, vóórdat in Nederland Willibrord voor de eerste keer genoemd werd.
In de zuidelijke traditie zijn alle goederen en kerken van St.Willibrord te lokaliseren in een wijde kring rondom Tournehem. Ook de plaatsen die in de noordelijke traditie altijd 'onvindbaar' waren en vreemde elementen vormden omdat er geen enkel aanknopingspunt aanwezig was, zijn daar aan te wijzen.
Er bestaan van St.Willibrord 36 klassieke levensbeschrijvingen afkomstig uit Frankrijk, België of Duitsland. Geen enkele is afkomstig uit Nederland.
Er bestaat in Noord-Frankrijk een sterke devotie rondom St.Ludger, St.Lebuines, St.Anskarius en St. Bonifatius, hoewel allen apostel in noordelijke gebieden zijn verklaard. Waar komt dan die zuidelijke devotie vandaan?
St.Willibrord is gestorven op 6 november. Zijn feestdag (sterfdag) is echter vastgesteld op 7 november. Waarom die verplaatsing van één dag? Slechts in Noord-Frankrijk vindt men een reden voor die verplaatsing. Daar werd op 6 november reeds de feestdag gevierd van St.Winnok, die juist in die streek erg populair was. Alleen hier had men een reden de sterfdag van St.Willibrord een dag te verplaatsen. Daarom staat dus onomstotelijk vast dat de cultus van St.Willibrord juist in deze streek zijn oorsprong vond.
De plaats Trajectum bestond al vier eeuwen vóór St. Willibrord en hier had de heilige enkele zeer bekende voorgangers. De kerk van Trajectum bestond dus al lang voor hem, wat voor het Nederlandse Utrecht volstrekt onaanvaardbaar is. Ook de voorgangers van St.Willibrord bij de prediking onder de Friezen, worden in Nederland steeds verzwegen.
St.Willibrord had in zijn missiewerk onder de Friezen meerdere voorgangers, zoals: St.Eloy (bisschop van Noyon), St.Amandus (St.Amand-les-Aux), St.Wilfried (bisschop van Evreux) en St.Egbert (abt van het Ierse klooster waar St.Willibrord monnik werd) , die allen op de kalender van St.Willibrord genoemd worden en allemaal een devotie in Noord-Frankrijk hebben. Geen van deze voorgangers van St.Willibrord worden in Nederland vereerd.

De traditie van St.Bonifatius in Dokkum ontstond ook pas in de late Middeleeuwen.

Zie bevindingen van andere historici bij Bevestiging, hoofdstuk 7: St.Willibrord en Utrecht.

Lees het boek "De Ware Kijk Op" voor al deze en andere teksten en oordeel zelf!

Terug naar de beginpagina. Het Bronnenboek van Nijmegen weerlegt de Karolingische geschiedenis van Nederland. Naar het overzicht in het kort.